افزودنی های فراورده های گوشتی :

افزودنی های فراورده های گوشتی که استفاده می شوند بر اساس مقدار مطلوب محلول های عمل آوری که به گوشت تزریق می شود، مشخص می گردند که در اکثر موارد با راندمان پخت در محصول نهایی نیز در ارتباط است.

افزودنیهایی مانند نمک و فسفات تقریباً همیشه مورد مصرف قرار می گیرند. افزودنی های دیگر بر اساس تقاضای تولید کننده انتخاب می گردند.

فسفات ها و نمک عاملی فعال شدن پروتئینهای بافت عضلانی هستند.

افزودنی های فراورده های گوشتیی مانند سیترات سدیم ، کربنات ها ( کربنات پتاسیم و ....) ، کاراگینان ، نشاسته و پروتئین ها گهگاه برای دستیابی به راندمان پخت، سفتی و بافت مناسب به کار گرفته می شوند.

افزودن سیترات، قدرت یونی و تورم فیبرهای عضلانی را افزایش داده اما بر حلالیت پروتئین تأثیری ندارد.

کربنات، pH گوشت را افزایش داده و از این طریقموجب افزایش ظرفیت نگهداری آب میشود.

با این وجود تأثیر ترکیب سیترات و کربنات در افزایش حلالیت پروتئین، بسیار کمتر از ترکیب فسفات و نمک است.

پروتئینهای فعال گوشت، بهترین ماده برای دستیابی به بافت، انسجام و قابلیت برش مناسب هستند و افزودن فسفات از نقطه نظر تکنولوژیکی کیفیت مناسبی را ایجاد می کند.

افزودن سیترات، قدرت یونی و تورم فیبرهای عضلانی را افزایش داده اما بر حلالیت پروتئین تأثیری ندارد.

کربنات، pH گوشت را افزایش داده و از این طریقموجب افزایش ظرفیت نگهداری آب میشود.

با این وجود تأثیر ترکیب سیترات و کربنات در افزایش حلالیت پروتئین، بسیار کمتر از ترکیب فسفات و نمک است.

پروتئینهای فعال گوشت، بهترین ماده برای دستیابی به بافت، انسجام و قابلیت برش مناسب هستند و افزودن فسفات از نقطه نظر تکنولوژیکی کیفیت مناسبی را ایجاد می کند.

نکته :

افزودنی های فراورده های گوشتی مانند آسکوربات به دلیل pH قلیایی، در محلول عمل آوری با نیتریت واکنش نداده و تنها پس از تزریق به گوشت و کاهش pH به زیر ۷، محیط مناسبی برای واکنش تأمین می شود.

تشدید کننده های رنگ مانند اسید سیتریک، اسیدهای دیگر و گلوکونو دلتالاکتون نباید به محلول عمل آوری اضافه شوند زیرا pH محلول عمل آوری و فرآورده گوشتی را کاهش می دهند که خود موجب کاهش ظرفیت نگهداری آب و راندمان پخت خواهد شد.

دکستروز شیرین کنندگی کمتری نسبت به سوکرالوز دارد ولی فشار اسمزی بیشتری در محصول ایجاد میکند.